Η πρόοδος και η ανάπτυξη δεν έρχεται ποτέ μόνο από έναν άνθρωπο και ας είναι ο πιο ανοιχτόμυαλος που υπάρχει στο κόσμο. Η ανάπτυξη ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο θέλει δύναμη ψυχής και όραμα και για να σου συμβεί χρειάζεσαι τουλάχιστον άλλον έναν που να πιστέψει με όλο του το είναι στο μαζί.

Παλιότερα αυτά  που σας λέω τώρα δεν τα πολυασπαζόμουν γιατί ήμουν χαμένη στη μετάφραση, μέχρι που για κάποιο λόγο άρχισα στη ζωή μου να συναντώ  διάφορους οραματιστές, που δεν πίστευαν στα ζώδια αλλά είχαν όραμα να κάνουν μεγάλα πράγματα με σύνεση και τρέλα όπου χρειάζεται.

Δυο από αυτούς είναι ο Γιώργος και η  Έλλη Τσιμπίδη (Οινοποιητική Μονεμβασιάς)  που πίστεψαν και κυνηγούν το όνειρό τους  χωρίς δεύτερες σκέψεις και άλλα κουραστικά τέτοιου είδους. Αυτοί οι δυο μού μετέδωσαν μια μεγάλη αγάπη για ένα κρασί  βγαλμένο από μύθο πραγματικό. Ένα κρασί που ξαναγεννήθηκε στο γενέθλιο τόπο του την Μονεμβασιά. Μιλάμε για την γλυκιά Μαλβαζία.

Μονεμβασία – Malvasia 2010: Ένα χαμένο στο χρόνο περίφημο μεσαιωνικό κρασί ξαναγεννήθηκε πανηγυρικά στο γενέθλιο τόπο του τη Μονεμβασιά, εστεμμένο πλέον με 20 χρυσά μετάλλια  μεταξύ των οποίων δύο Regional Trophy Golden Medal  των Decanter Wine Awards 2014 και Decanter Wine Awards  Asia 2015, ένα  διπλό χρυσό στην Νέα Υόρκη στον FLIWC, και το Grand trophy medal ως το καλύτερο βαλκανικό κρασί για το 2014 στο BIWC.

Η Μονεμβασιά «το περιώνυμον άστυ» του παρελθόντος, το «πέτρινο καράβι» του Ρίτσου, η δικιά μας πατρίδα, διεκδικεί  εκ νέου την περίοπτη θέση που κατείχε στην  Ιστορία του κρασιού κάποτε: « Πολύτιμον ούσαν ου μόνον  δια την οχυράν αυτής θέσιν, αλλά και δια τον περί αυτήν παραγόμενον κάλλιστον οίνον τον γνωστόν καθ’όλην την Ευρώπην υπό το όνομα του οίνου της Μαλβαζίας….» (Κ. Παπαρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους)

«Πέντε ολόκληρους αιώνες κράτησε η κυριαρχία του ελληνικού οίνου Μονεμβασία – Malvasia στις ξένες αγορές της Ανατολής και της Δύσης: άρχισε να παράγεται πριν από τον  13^ο αιώνα στη βυζαντινή Μονεμβασιά… Κανένα άλλο κρασί δεν απόχτησε τόση φήμη κατά  τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση και κανένα όνομα κρασιού από τότε μέχρι σήμερα δεν  έχει τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία….(από το βιβλίο «Τα Κυριακάτικα» της  Σταυρούλα  Κουράκου – Δραγώνα)

 Και στον Ριχάρδο τον Τρίτο του Σαίξπηρ βρίσκουμε τη μνημειώδη  φράση «Να με πνίξετε σ’ ένα βαρέλι με κρασί  Μalvasia!» (George Plantagenet, Duke of Clarence, in Shakespeare’s Richard III, 1592)

Στο πλαίσιο της προώθησης συνεργασιών και με άλλα κράτη που παράγουν Μαλβαζία, όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Κροατία μαζί με την Οινοποιητική Μονεμβασιάς και την Αναπτυξιακή εταιρεία του Δήμου Πάρνωνα, βρεθήκαμε όλοι μαζί στην Πάρμα της Ιταλίας  τον προηγούμενο Μάϊο, προκειμένου να αναπτύξουμε τις σχέσεις μας με άξονα το μεσαιωνικό κρασί που ο γενέθλιος τόπος του είναι η Μονεμβασιά.

Στην Πάρμα, μαζί με την Ελένη Λαγγή, σεφ του εστιατορίου θαλασσινών «Διαμαντής» στον Γέρακα Λακωνίας, συνοδεύσαμε την δικιά μας Μαλβαζία με δύο συνταγές που άφησαν άφωνους όλους τους φίλους μας.

Φτιάξαμε ταρτάκια δίπλας, τα μελώσαμε με σιρόπι Μαλβαζίας, τα γεμίσαμε με κρέμα ανθότυρο και τα συνοδέψαμε με αποξηραμένα σύκα  που τα βράσαμε μέσα στο ίδιο κρασί. Στη συνέχεια αποφασίσαμε να ολοκληρώσουμε τη γευσιγνωσία των φίλων μας με μια άκρως παραδοσιακή συνταγή από τη Λακωνία.

Φτιάξαμε σαΐτια, που είναι ψημένα πιτάκια με γέμιση από σπανάκι, μαρούλι, καυκαλήθρες και  ανθότυρο Λακωνίας. Θέλαμε να δώσουμε μια διαφορετική νότα στη  Μαλβαζία, πέρα από το προσούτο και την παρμεζάνα και τα καταφέραμε.

Η Ελένη Λαγγή είναι μια νέα μαγείρισσα παθιασμένη με την κουζίνα. Σταθερή στην πορεία της, συνεπής με ιδέες καινοτόμες, ανοιχτόμυαλη αλλά πάνω από όλα αυτά, η σεφ αυτή έχει να δώσει πολλά.  Μην παραλείψετε να επισκεφθείτε το εστιατόριό της στον Γέρακα Λακωνίας. Γιατί εκεί θα φάτε το ψάρι όπως δεν μπορείτε να το φανταστείτε. Κυριολεκτικά από τη θάλασσα στο πιάτο.

Όλη η ομάδα μας ήταν διαλεχτή και σύμφωνη. Δεν πήγαμε να επιδείξουμε δύναμη αλλά να αποκτήσουμε νέες και ξεχωριστές εμπειρίες πολιτισμού και γαστρονομίας από οραματιστές όπως κι εμείς.